Een jaar na de Bevrijding: kinderfeest op het Hogeland

Een jaar na de Bevrijding: kinderfeest op het Hogeland

Herdenking van de Bevrijding
Binnenkort, begin mei, wordt er in vele plaatsen in ons land het 75 jarig jubileum van de bevrijding van de Tweede Wereldoorlog gevierd. Van het 1-jarig jubileum was ik, Marijke Weidema, getuige. Waarschijnlijk was ik mij niet bewust van wat er gevierd werd, maar feestelijk was het wel. Dat is te zien op de groepsfoto van een kinderfeest dat bij dit 1e bevrijdingsjubileum werd georganiseerd in de buurt van de Madioenstraat op het "Hogeland".

Over de foto
Op de achterkant van de foto staat: "Bevrijdings Kinderfeest Enschede Mei 1945" en een nummer 1169 dat wellicht refereert aan een fotograaf. Over de namen van de personen op de foto kan ik niets toevoegen. Ik was nog erg klein en onze naaste buurkinderen waren tiener of bijna volwassen. Van de bijna volwassenene herinner ik mij Angela Lindemans, Nettie (?) Sanders en Herman Sanders. Deze laatste heeft mij als baby, peuter en kleuter getekend en geschilderd. Mogelijk heeft zelfs Herman Sanders in Enschede enige bekendheid gekregen als schilder. Zijn ouderlijk huis hing vol familieportretten. In de Tegalstraat waren er in die tijd volgens mij niet veel kinderen. Ik heb er geen gekend. Ik ben het meisje met het witte gebreide mutsje dat op de grond zit vóór de jongen met de donkere lange jas, die naast de accordeoniste staat. Ik kijk naar de feesttoeter, die mijn moeder me toereikt.

Hogeland in de Tweede Wereldoorlog
Ik ben op 11 september 1943 geboren in de Madioenstraat 23 in Enschede. In die tijd lag de straat nog helemaal aan de buitenkant van de stad. Van de Varviksingel tot de Tegalstraat stonden er in die tijd maar 5 huizen, 1 alleenstaand, dan een braakliggend veldje, en daarna 2 blokken van twee-onder-een-kap woningen. Ik woonde in het laatste huis van dit rijtje. Naast ons woonde de familie Sanders en daarnaast de familie Lindemans. De andere namen ken ik niet.
De oorlogstijd voor de bewoners van de huizen en van die van de Tegalstraat is niet makkelijk geweest. Meerdere vrouwen uit de Tegalstraat zijn om het leven gekomen door het neerkomen van een bom. Ook ons huis en dat van de familie Sanders is door een bom geraakt, waardoor de voorgevel beschadigd en deels weggevaagd is geweest. De bommen waren voor vliegveld Twente bedoeld, dat heel dichtbij dit deel van Enschede lag, maar dat doel nog wel eens misten.
Voor de angst, die dat opleverde, zijn we toen tijdelijk bij mijn opa en oma in Ede ingetrokken. Zij woonden boven het pand van de toenmalige Rotterdamse Bank, waarvan mijn opa directeur was. Bij bombardementen daar, konden we schuilen in de kluis van de bank. Bovendien had mijn opa vele contacten met boeren waar hij naar toe trok om voedsel te halen. (Naast z'n geheime varken en kippen, die hij in zijn beschutte achtertuin hield.)

Na de oorlog

Toen de oorlog voorbij was, zijn we weer teruggegaan naar de Madioenstraat. Op 4 jarige leeftijd ben ik naar een particulier kleuterschooltje van de familie Van Heek gegaan. Daarvoor liep ik over de Varviksingel en moest ik een brede weg (de Gronausestraat?) oversteken, waar het schooltje in een groot huis aan de overkant was gesitueerd. Op 6-jarige leeftijd ben ik naar de Madoeraschool gegaan in de Madoerastraat. Na klas 2, in de zomer 1951, ben ik verhuisd naar Arnhem.